در نتیجه این مناظره دینی، تعداد قابل توجهی از معبدهای تائوئیست به صومعههای بودایی تبدیل شدند، برخی از راهبان تائوئیست از رهبری و قدرت خلع شدند و برخی از ثروت و دارایی تائوئیستها یا به تصرف دولت مغول یا معابد بودایی درآمد. اما در سال ۱۲۹۵ غازان خان گرچه قبل از مسلمان شدنش، معبدی بودایی در خراسان ساخته بود، بوداییان را مورد آزار و اذیت قرار داد و معابد آنها را ویران کرد. در واقع، در جلسه ای در سال ۱۲۸۱ که راهبان بودایی و تائوئیست در مورد شایستگی مذاهب فردی خود بحث کردند، قوبلای خان از بوداییها حمایت کرد و محدودیتهای شدیدی را بر تائوئیسم تحمیل کرد. حتی پاپ هونوریوس سوم در نامه ای به تاریخ ۲۰ ژوئن ۱۲۲۱، در مورد «نیروهایی که از خاور دور برای نجات سرزمین مقدس میآیند» اظهار نظر کرد. هنگام نماز به بهشت، مشکلی بر آنان تحمیل نشود، برای جلوگیری از هرگونه بدرفتاری، آنها مجاز به عمل به عنوان «دارقان» (صاحب مصونیت) خواهند بود.» چنگیزخان قبلاً در سال ۱۲۱۴ «کائیئون» را ملاقات کرده بود و از اینکه او از بلند کردن موهایش (مدل موی مغولی) امتناع کرد تحت تأثیر قرار گرفت و به او اجازه داد سر خود را تراشیده نگه دارد. به گزارش تاریخنویسانی چون مقدسی و ثعالبی یزدگرد با اندرز وزیرش خرهزاد به مذاکره با عبدالله بن عامر سردار سپاه عرب پرداخت، او خرهزاد را به سفارت نزد عبدالله فرستاد و بدو پیشنهاد نمود که در برابر هشتاد هزار درهم صلح را بپذیرد و نیشابور را نیز به یزدگرد واگذارد، اگرچه عبدالله در اندیشهٔ پذیرش پیمان بوده ولی با مرگ یزدگرد بدین پیشنهاد جامهٔ عمل پوشیده نشد.
گفته شده که باگواس نه تنها اردشیر، که تمام پسران او و شاهزادگان دیگر را نیز به قتل رساند. از سوی دیگر رابطه روحانیان بودیسم چینی با روحانیون تبتی که نه تنها به خاطر عقیده خود، بلکه به دلیل اینکه متحد مورد علاقه مهاجمان بودند، موجب تحقیر بودیسم چینی شده بودند، همچنان خصمانه باقی ماند. مغولها که در کنار بوداییها بودند، به تائوئیستها نگاه مثبتی نداشتند. مغولها با حمایت از بودیسم تا حدی که تا آن زمان سابقه نداشت، بودیسم را به عنوان یک دین جهانی به اوج خود رساندند و امپراتوری خود را با مراکز بودایی در منطقهای که از اقیانوس آرام تا دریای سیاه امتداد داشت، پیوند دادند. نفوذ فزاینده بودیسم تبتی را میتوان در افزایش تعداد مغولهایی که نامهای بودایی برگرفته از تبتی به آنها داده شد مشاهده کرد. اتحادهای زناشویی با قدرتهای غربی نیز رخ داد، مانند ماریا پالایولوژینا، دختر (نامشروع) امپراتور بیزانس میخائیل هشتم که با اباقا خان در سال ۱۲۶۵ ازدواج کرد. ساخت این رواق در سال ۱۳۶۹ شروع شده و تا سال ۱۳۷۱ ادامه پیدا کرد. گروههای مهاجم مغول در ۱۲۱۹-۱۲۲۱ شروع به هجوم به شرق جهان اسلام، در ماوراءالنهر و ایران کردند سپس حمله مغول به فلسطین (سالهای ۱۲۶۰ و ۱۳۰۰ میلادی) رخ انواع چینی زرین داد. This article has been produced by GSA Content Generato r DEMO!
شرکت چینی زرین از سال ۱۳۵۰ شروع به فعالیت نمود. در سال ۱۲۴۹ لاما به دربار گودان خان رفت و تسلیم کامل شد و گودان را ستایش کرد و به روابط خوب ابراز امیدواری کرد. چنگیز خان از پاسخ صادقانه او قدردانی کرد و از کیو چوجی پرسید که چه کسی او را «مرد بهشتی ابدی» نامیدهاست، خودش یا دیگران. کیو چوجی همزمان با چنگیز در سال ۱۲۲۷، در پکن درگذشت و زیارتگاه او به معبد ابر سفید تبدیل شد. ↑ «طلای سفید اصفهان». خانهای بعدی به انتصاب استادان تائوئیست در مکتب تائوئیسم کوانژن در معبد ابر سفید ادامه دادند. با این حال، او همچنین معتقد بود که دین برای مصالح زندگی بعدی لازم است؛ بنابراین او ساکیا پاندیتا را به اردوی خود دعوت کرد. در سال ۴۸۴ پیروز برای بار سوم به قصد جنگ با هپتالیها از اهواز به راه افتاد، او از مسیر جرجان به خوارزم رفت و همان مسیری را در پیش گرفت که جدش، بهرام پنجم، پیموده بود تا اینکه به ماوراءالنهر رسید و به برجی رفت که پیشتر بهرام پنجم برای نشان مرز ایران بنا کرده بود.
داستان مرگ مهبد با افسانه آمیخته شدهاست؛ میگویند خوراکیهایی که مهبد برای پادشاه فرستادهبود با توطئهای زهرآگین شده بود، وقتی پسران مهبد با خوردن آن خوراکیها کشته شدند پادشاه به این فکر افتاد که مهبد قصد جان او را کردهاست و دستور داد که مهبد و خانواده و آشنایانش را بکشند. قوبلای خان راهب روگون چوگیال فاگپا را به عنوان پیر امپراتوری خود منصوب کرد و به او قدرت برتری بر تمام راهبان بودایی در قلمرو سلسله یوآن را اهدا کرد. در سال ۱۲۶۰، قوبلای خان، که فرمانروای مغولها و چین شده بود، برادرزاده و جانشین ساکیا پاندیتا، دروگون چوگیال فاگپا (۱۲۳۵-۱۲۸۰) را فرمانروای تمام تبت کرد. خاتون چابی بر همسرش قوبلای خان تأثیر گذاشت تا او را به بودیسم تبتی متمایل کند، همانطور که خود ملکه تحت تأثیر دروگون چوگیال فاگپا از راهبان بودیسم تبتی قرار گرفته بود و به بودیسم گرویده بود. و بی تردید پیش از این با آدم با فرامینی دربارهٔ محمد و علی و حسن و حسین و امامان از نسلشان پیمان بستیم، و فراموش کرد، و برای او عزمی نیافتیم. قرن سیزدهم شاهد تلاشهایی برای اتحاد فرانک و مغول با تبادل سفیران و حتی همکاری نظامی با مسیحیان اروپایی در سرزمین مقدس بود. اما همکاری نظامی بین مغولها و دست نشاندگان مسیحی آنها در سالهای ۱۲۵۸-۱۲۶۰ قابل توجه بود.